Geiertum - De kunst van leren kijken

De steller dezes overweegt om zijn Nederlandse paspoort in te leveren. Een jochie van 19 jaar, die hier al 10 jaar met liefde en zorg in een pleeggezin opgegroeid is, op een leuke voetbalclub zit, welbespraakt en goedgekleed door het dagelijkse leven stapt, moet het land uit. De hoofdbedekking is verboden, op straffe van 350 euro mag je er niet meer mee op straat. Politici schelden elkaar inmiddels in de Kamer voor rotte vis uit. Een motoragent die niets te doen heeft scheurt met 250 kilometer per uur over een polderweg. Hij draagt een helm met reflecterende gezichtskap. Kan allemaal. De persoonsgebondenbudgetten worden  uitgehold, de staatssecretaris praat recht wat gewoon krom is. Ik kan zo in Duitsland gaan wonen, of in Israël. Maar ik schiet er geloof ik niks mee op. We leven onder het juk van een generatie beleidsmakers die gespeend is van elke vorm van visie. En het is grenzeloos. Zelf iets doen? Mij rest de pen. Twitteren, publiceren in de social-media. Maar ach, het is vluchtig, ik heb weinig volgers, en degenen die het doen snappen vaak niet wat ik schrijf of stel. Ik pak een boek, laaf me aan de verbeelding, schep sculpturen, penseel een stilleven en dans door de nacht. In het schijnsel van de maan zie ik een jochie van 19. Hij balanceert met twee voeten op de ronding van een helm, die in het poldergras is gerold. In een boom hangt een doek met twee kleine gaatjes. Een elektrische rolstoel staat eenzaam op een onverhard pad dat onomkeerbaar leidt naar de einder, alwaar er achter iedereen wacht op betere tijden.