|
vrijdag, 03 mei 2013 15:35 |
|
Terug uit buitenlandse zon zit ik aan het ziekenhuisbed van mijn vader. Teen geamputeerd, net op tijd anders dood. Morgen is het dodenherdenking. De generatie die het nog kan vertellen vanuit eigen waarneming is stervende, mijn vader is er één van. Armoede als klein kind, van school gehaald om te werken voor een appel en een ei. We zijn door diepe dalen gegaan. Ik verliet zo snel als ik kon mijn ouderlijk huis, de relatie vader–zoon was in ons geval een heel moeizame. Voor lange tijd leek ik te zijn weggedreven van mijn geboortenest, maar nooit definitief. Altijd gebeurde er op bepaalde momenten wel iets waardoor ik weer spil werd in het gezin, omdat men er van uit ging dat ik het wel kon oplossen. Immers, wereldburger, geleerd, ondernemer, denker en doener. En bijna ook altijd werden al mijn adviezen niet opgevolgd, deed men juist het tegenovergestelde, met alle gevolgen van dien. Als ik nu naar mijn vader kijk zie ik een oude man, die al zijn ziektes van de afgelopen 30 jaar ontkent en waarschijnlijk straks ook nog zal beweren dat hij nog steeds 10 tenen heeft. Het is de oorlog geweest. De impact in zijn kinderjaren is groots en te machtig om de werkelijkheid te beschouwen als de waarheid. Verzet en zeggen dat het niet klopt is het houvast voor zijn bestaan. Een leven lang in de schaduw zonder zon en wachten of je straks nog kunt lopen, dat zie ik in het bed waaraan ik nu zit. Morgen gedenken wij de doden. Ik denk vooral ook aan hen die nu nog elke dag leven met de verschrikkingen van toen, waaronder mijn vader.
|
