Geiertum - De kunst van leren kijken

Joan Fontaine is een paar weken geleden gestorven. Dat kan geen toeval zijn. De muze van Alfred Hitchcock. Na 2 films verliet ze hem in stilte, hij werd later kluizenaar. In het verscholen atelier kijkt de schilder naar zijn werk in wording. Hij probeert al een tijd een verzameling schoenen in een vierkant op het doek te zetten. Het lukt niet. In een hoek staat een onafgemaakt naakt. Hij is er ooit aan begonnen met 1 oog vanwege een herpes ziekte. Twee werken die maar niet af willen komen. In de wereld van de kunst is het bijna altijd zo dat de kunstenaar na verloop van de tijd de muze loslaat. Rodin die Camille Claudel op een zijspoor zet. De wederzijdse liefde voor de steen werd passie voor elkaar en een verslaving. Uiteindelijk kon Rodin het niet langer verenigen met zijn burgerlijke bestaan van echtgenoot, sneed meedogenloos de banden met zijn muze door en verwijderde haar uit zijn leven. Zij heeft daarna nooit meer kunst gemaakt en stierf eenzaam in een gekkenhuis. De ultieme liefde eindigt niet zelden in een tragedie. Het komt maar zelden voor dat de muze de kunstenaar loslaat. Joan Fontaine deed het. Niets is zeker, maar verlating is wellicht de oorzaak dat de werken van de schilder wachten op voltooiing en dat hij zich al een tijd lang een zieke schilder voelt, die de ultieme liefde omarmde als de absolute kunstvorm. Het is het spiegelbeeld van het leven van Antonio Saura, die toeval, noodlot, oneindigheid en onvermogen in al zijn kunst verbeeldde en eindigde als een mentor zonder leerling te midden van onafgemaakt werk.