dinsdag, 12 augustus 2014 10:23 |
Het is 10 jaar geleden dat ik 8 weken lang door één van de mooiste landen in de wereld rondreisde. Alle landschappen, bloemen en bomen, kleuren en geuren, warmtes en kouden, bergen en dalen, zandwoestijnen en meren, droogtes en regen, stiltes en stormen, dat alles is verenigd op twee eilanden in het midden van een grote oceaan, die haar water in fjorden tegen de kustlijnen liet golven. Op zo´n fjord voeren wij naar de uitloop van een gletsjer. Boven ons het geschreeuw van meeuwen, verder de oorverdovende rust van Nieuw Zeeland. Naast mij op het bovendek van het kleine schip zat een zwijgende man. Hij droeg een zwarte pet, pruik, zonnebril. Af en toe keek hij door een verrekijker. We zaten een uur lang naast elkaar zonder iets te zeggen. Plots zei hij in het Amerikaans: Was ik maar een waterdruppel. Ik herkende zijn stem, keek hem aan en zei in gebrekkig Engels terug: Dan had ik nooit Deads Poets Society gezien. Daarna zaten we nog een kwartier zwijgend naast elkaar. Kort voor het aanmeren in de kleine vertrekhaven stond hij op en gaf me een hand. Ik keek naar zijn zwarte zonnebril maar kon zijn ogen niet zien. Take care, nanu, nanu. Even hield ik zijn hand vast en zachtjes groette ik terug met de woorden: Mork en Mindy. Aan de wal ging hij op in de anonieme massa, even later uit het zicht verdwenen, voorgoed weg als een waterdruppel in de grote oceaan. Robin Williams is dood. Hij heeft alle landschappen van acteren gekleurd en maakte daarmee poëzie.
|
Laatst aangepast op woensdag, 13 augustus 2014 14:05 |