Home Column Moeder
 
Moeder E-mail
zaterdag, 21 november 2015 13:54

Ik kijk naar het zojuist door mij gemaakte schilderij. De hand van mijn moeder. Haar leven er in gegroefd, 85 jaar. Langzaam verdwijnt ze in het grijs van haar bestaan om uiteindelijk alles te vergeten. Mijn hand in de hare, nu de hare in die van mij. Het leven is een cirkel. Het ronde pad eindigt waar het ooit begon. Alle seizoenen doorleeft. De bladerloze bomen als stille getuigen vanuit haar raam te zien, sinds kort, omdat ze na 60 jaar is verhuisd. Haar verblijf, niet haar thuis. Nooit meer het vallen van de poort in het slot als ik achterom de tuin in liep. Nooit meer door de keukendeur naar binnen. Nooit meer in de kamers waar ik opgroeide. De geur van pannenkoeken die mij tegemoet waaide als ik als kind van de kleuterschool naar huis liep, voorgoed een herinnering aan de tijd dat onze telefoon in de gang hing. Op het behang een paar nummers, de dokter, de tante, opa en oma. Het petroleumstelletje op het aanrecht, boven de gootsteen de geiser. Mijn slaapkamer, later de hare, waar ze schilderde en hakte in stenen. Waar alle agenda´s die ze voor haar verjaardag van mij kreeg in een rechte rij op een plank stonden. Het stilleven van het ouderlijk huis is als een foto die ik alle dagen van mijn leven bij me draag. De ware foto is haar hand, gemaakt kort geleden, toen ik naast haar zat en vroeg: Leg de jouwe op de mijne.
Dat is de kern van onze verbondenheid, zojuist vastgelegd op een doek en nu opgehangen. Ik kijk ernaar, er valt een traan op mijn bureau. Op de achtergrond het Requim van Mozart.

Laatst aangepast op maandag, 06 juni 2016 07:05
 

Plaats reactie


Beveiligingscode
Vernieuwen