Geiertum - De kunst van leren kijken

De meest betekenisvolle sporter aller tijden is dood. In 1967 weigerde hij om zich in het leger te voegen met betrekking tot de Vietnam oorlog, hij werd gearresteerd en verloor zijn titels, zijn bokslicentie en mocht 3 jaar de ring niet in. Inmiddels had hij zijn slavennaam Cassius Clay verandert in Muhammed Ali. Hij was er de man niet na om zich te laten voegen. Die jaren buiten de boksring sprak hij met snelle stem, kwam op voor de rechten van de zwarte Amerikaan, rebellleerde, provoceerde en werd een icoon in alle strijd voor gelijkheid voor iedereen. Vanaf 1970 ging hij weer boksen en zat ik als klein jongetje met mijn vader ´s nachts voor de tv. In 1974 keek ik naar The Rumble in the Jungle toen hij weer wereldkampioen werd door George Foreman te verslaan. Legendarisch was The Thrilla in Manilla waarin hij Joe Frazier in een welhaast dodelijk gevecht na 14 ronde versloeg zonder een knock-out. In totaal heeft hij zich 9 maal als de beste bokser in de wereld mogen kronen, waarvan 8 maal als zwaargewicht. Toch was hij lichvoetig, hij danste tussen de touwen. Ik heb wedstrijden van hem gezien waarin hij de eerste 2 ronden geen enkele klap uitdeelde, zijn armen laag en naast zijn lichaam hield, alleen maar een beetje rondliep, sprong en shuffelde, alle klappen van de tegenstander ontweek. in de derde ronde, heel snel een serie stoten, soms 1 klap, einde gevecht, de ander knock-out. De laatste en voor mij meest ultieme knock-out die hij uitdeelde was 20 jaar geleden, op de leeftijd die ik nu heb. In 1996 zagen 4 milljard mensen Muhammed Ali met een trillende arm de Olympische vlam in Atlanta ontsteken. 54 jaar oud, Parkinson, broos, kwetsbaar en daardoor The Greatest. Hij heeft het nog 20 jaar volgehouden.