Geiertum - De kunst van leren kijken

Als ik goed kijk naar de naakten van Lucian Freud, zie ik met enige verbeelding het gezicht, het tragische leven en de tekening daarvan van Amy Winehouse. Ze was de zangeres die mij de laatste jaren met afstand het meest bekoorde. Haar stem, haar typische swing, haar timing, het deed me denken aan tijden van Ella Fitzgerald. God kent geen genade, hoewel in het geval van de kleinzoon van Sigmund Freud er mededogen was, immers de man is 89 geworden. Amy 27, waarvan enige jaren aan de zelfkant van het leven, de zijde die door een groot deel van de Noorse Jeugd op het eiland Utoya niet eens gehaald is. Naarmate de tijd verstrijkt, krijg ik het steeds moeilijker om de wereld te begrijpen, om te geloven in erbarmen, in het goede van de mensen. Nog geen week geleden zette ik in een onbewaakt moment een cd van Amy Winehouse op, meende mezelf in de stralende tevredenheid van de ogen van een ander terug te zien, dacht even het ultieme geluk van het niets te mogen ervaren en geloofde bij het zien vallen van bladeren dat het kwam door de wind, en het droge voorjaar in plaats van de aankondiging van de herfst. Een mokerslag maakte dat alles vergleed,  dat de ruige werkelijkheid zich weer opdrong en zich dus maar voor heel kort liet verdringen. Voordat de herfst echt aan de poort klopt, bouw ik mijn atelier af. Ga ik schilderen in de meest vrolijke kleuren, met de woestheid van Lucian Freud, in een melodie die past bij het overleden stemgeluid van Amy Winehouse. Het zullen goddelijke (..) Noorse landschappen in alle seizoenen worden.